رابطه بین خودکارآمدی پژوهشی با عملکرد پژوهشی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: از جذاب ترین حیطه های که اثرات خودکارآمدی و احساس اطمینان در آن مورد بررسی قرار گرفته است، حیطه تحقیق و پژوهش است که در ایران کم تر به آن پرداخته شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودکارآمدی پژوهشی با عملکرد پژوهشی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد است. روش ها: روش پژوهش توصیفی- همبستگی و جامعه آماری این پژوهش کلیه دانشجویان دانشکده های پرستاری و مامایی، داروسازی، دندانپزشکی و پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد درسال تحصیلی 91-1390بود. حجم نمونه با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای نسبی بر اساس دانشکده محاسبه شد و تعداد 185دانشجو در این پژوهش شرکت کردند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های خودکارآمدی پژوهشی و عملکرد پژوهشی استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش های همبستگی پیرسون، رگرسیون، و آزمون t گروه های مستقل استفاده شد. نتایج: بین خودکارآمدی پژوهشی و همه ی مؤلفه های آن (به جز خودکارآمدی آماری) با عملکرد پژوهشی دانشجویان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (01/0> p). نتایج ضریب رگرسیون ساده نشان داد که کل مقیاس خودکارآمدی پژوهشی قادر به پیش بینی عملکرد پژوهشی دانشجویان است (05/0 > p) و نتایج ضرایب بتا رگرسیون چندگانه نشان داد که از بین هفت خرده مؤلفه خودکارآمدی پژوهشی فقط خرده مؤلفه ی گزارش نویسی قادر به پیش بینی عملکرد پژوهشی است (05/0> p). همچنین نتایج آزمون t مستقل نشان داد که بین دانشجویان دختر و پسر از لحاظ عملکرد پژوهشی تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری: برای این که بتوان عملکرد پژوهشی دانشجویان را ارتقا داد باید احساس اطمینان دانشجویان نسبت به توانایی هایشان و تصور آنها از مهارت های پژوهشی شان را بهبود بخشید.